نمودار بالا نشان می‌دهد نسبت پول به نقدینگی به یک‌چهارم رسیده است. به عبارت دیگر، نسبت پول به شبه‌پول، حدوداً ۳۳ درصد شده است. منظور از پول، اسکناس در دست مردم و سپرده‌های دیداری است. منظور از شبه‌پول، حساب‌های سپرده قرض‌الحسنه، کوتاه‌مدت و بلندمدت است. بنابراین افزایش سهم پول از کل نقدینگی به این معناست که مردم نقدینگی کمتری را در سپرده‌های سودده خود نگه می‌دارند.

در شرایطی که منطقاً انتظار کاهش تورم از سوی آحاد اقتصادی نمی‌رود و نرخ سود سپرده‌ها فاصله زیادی با تورم فعلی و تورم مورد انتظار دارد، ترجیح افراد این است که درآمد کمتری در حساب بانکی خود نگه دارند. جایگزین آن‌ها خرید دارایی یا مصرف زودتر درآمدشان است. سهم پول بیشتر به این معناست که نقدینگی «داغ‌تر» شده و با سرعت بیشتری دست به دست می‌شود.

نسبت پول به نقدینگی در بهمن ماه سال 1401 معادل 25.3 درصد ثبت شد تا اقتصاد ایران شاهد یک رکوردشکنی دیگر در این زمینه باشد. این نسبت که از ابتدای سال 1401 روند صعودی را آغاز کرده بود، در بهمن ماه برای اولین بار وارد کانال 25 درصدی شد.